Malowanie czasem bywa bardzo intymnym procesem. Ostatnio kiedy wiedziałam, że zaraz zacznę malować w momencie kiedy stanęłam przed sztalugą z świeżym podkładem poczułam pewien rodzaj niepokoju. Nie analizowałam tego, jedynie zanotowałam to uczucie, które poczułam na wysokości splotu słonecznego. Być może jest to rezultat Treningu Uważności, w którego jestem w trakcie. W momencie kiedy chwyciłam pędzel poczułam spokój. Nie było to uczucie spokoju pełnego, obejmującego mnie w całości zarówno w wewnątrz, jak i na zewnątrz z otoczeniem, które mnie otacza. Było mi już lżej. W chwili gdy rozpoczęłam zabawę z kolorami poczułam się bezpiecznie. Być może dziwnie to zabrzmi, ale świadomy kontakt z kolorem to jest to, co daje mi poczucie wyzwolenia. Jestem niesamowicie podekscytowana tym, czego doświadczyłam. Poniżej zamieszczam dwa obrazy.
Powyższy obraz na początku interpretowałam jako kolejne zderzenie z faktem, iż ciągle żyję w jakiś ograniczeniach, ramach. Do takiej refleksji skłoniło mnie to, że pojawiły się na nim w pewnym sensie „kraty”. Mówiąc o „kratach” mam na myśli linie wykonane z konturówki. Chwila refleksji i pojawiła się istota. Nie są to żadne kraty są to informację, które do mnie docierają różnymi kanałami. A ta złota linia to jest moja odpowiedź na nie. Odpowiedź pełna miłości, wobec tego co zostaje mi przekazane. Miłość jest wyrazem, najwyższej akceptacji. Stąd moja idea na najbliższy czas, aby mimo czasem trudnych sytuacji, faktów wysyłać miłość. Miłość to jest to, co uzdrawia.
Tak wygląda miejsce mojej pracy. Pracy twórczej, pełnej emocji. Kiedy zaczynam malować, zachowanie „ładu” staje się niemożliwe. Jest to ponad moje możliwości. To jest czas kiedy jestem sama z farbami. To jest droga od chaosu do Kosmosu. Poniżej kolejny obraz. Motyw powszechnie znany, ale jak widać u mnie wciąż aktualny.
